O martes había demasiado vento para navegar... Así que quen andaba pola Arousa combinou igual para facer traballos deses que ninguén ve: recolocar o pau da xeiteira, que voltou saltar, darlle alquitrén à Chíscala outra vez, arranxar aquela vara de portar para a Regata do Bao, carrexar dornas do Bao ao Naval, do Naval ao Bao...
En fin, cousinhas...
A medida que avanzaba a tarde o vento ía a máis, e algún comezou a preocuparse. A Nova Marina xa estava ao abrigo do Cabodeiro, mais habia dornas nos fondeos e o Rei do Mar tamén estaba moi a mercé da nortada.
Acabados os traballos, a xente debatía que facer tomando unha mirinda:
- Levamos o Rei para o Cabodeiro.
- Antes é mellor varar as dornas.
- O Rei cabecea moito, vaise soltar...
- Pois a ver quen é o simpático que boga até el con este vento!
Non acabaron as mirindas... Chegou a alarma!
[Aquí un alto no conto: na Arousa aínda funciona o toque a rebato. En canto alguén ve un problema no mar, manda recado e a cadea de ghuasás e teléfonos fai que chegue mais rápido que chamando ao 112. Nisto, como noutras cousas, a Arousa dá gosto]
19.51: ghuasá, ghuasá!! A planera da escola está atravesada no Bau. QUEN ESTEA PRETO QUE PASE XA. Carlos vai de caminho.
E ao rebate acudiu a xente!
A cousa foi difícil. A planeadora estaba anegada de auga e achicar nela era como querer achicar no mar: capacho que ía para fóra, golpe de mar que metía para dentro... O coche que tirou dela non ardeu de milagre! O pobre non podía contra a forza do mar!
E estando nestes traballos, coa Trancas xa na mallante, as cabezas levantaron a vista da area, ollaron cara o mar e non puideron crer o que vían: O Rei do Mar cabeceaba violentamente de banda a banda con cada refacho, os golpes de mar barrían a cuberta de popa a proa. Quen non botou as mans à cabeza, só acertaba a berrar:
- O Rei!
- O Rei!!
- O Rei!!!
E o Rei soltouse dos amarres.
O galeón directo à praia e disposto a levarse por diante as dornas dos fondeos.
- A Roxinha!
- A Roxinha!!
- A Roxinha!!!
(Anxo xa ten para outro libro ;) )
Así o gravou Belén e o narrou Amaro:
A partir de aí foi o caos. As carreiras. O non saber que facer:
- Tira!
- Puxa!
- Sobe!
- Baixa!
O obxectivo: manter o barco perpendicular à praia para ver de prender o motor e sacalo da mallante. Cos caldeiros de mar a cair por riba das persoas, o barco a cabecear e o perigo de que aplastase a alguén (cousas nas que só se pensa a posteriori). As imaxes impresionan, mais todas as testemunhas afirman que non mostran ben a forza do mar e a rapidez con que aconteceu todo.
 |
| Obxectivo: sacar o Rei da praia. |
 |
| Aguantade aí!! Empuxade!! |
 |
| Imaxinade os escravos exípcios nas pirámides: Uuuughhh! Uuuughhh! |
 |
| Os pilotos, Lino e Carlos, tentando acender o motor. |
 |
| En algún momento da tarde, houbo até 53 nós de vento na ponte. Para flipar!! |
 |
| Motor en marcha, Rei abandonando a praia: VIVA!! |
Faltaba levalo ao Cabodeiro...
 |
| Pasar os fondeos sen machucar dornas... |
 |
| Soportar os embates do mar... |
 |
| E claro é: esquecer as dornas afundidas... |
 |
| E levar o barco a porto seguro... |
Recollido o barco, pasado o susto, duchada a xente, calmos os ánimos, chegou o momento do orgullo de facer parte dun equipo como a ENT Dorna.
E chegou o momento dos ESE:
E se passase de noite...
E se levase a Roxinha por diante...
E se embarrancase na praia...
E se caíse sobre alguén...
E se... a palabra máis clásica:
PABERNOSMATAO!!
Algunhas fotos son de Belén. Outras dun windsurfista de quen desconhecemos o nome, Javi Lois. Se alguén sabe, editamos.
Boas, como vai todo!!
ResponderEliminarSon Javi 8, o que fixo algunhas das fotos. ��