Cea fin de tempada: premios podrén

E si, aínda que pareza mentira, os chupitos non chegaran à mesa cando deu comezo a gala para a IV entrega dos Premios Podrén, instituidos inicialmente para dar posibilidades de ganhar algo a todas as que nunca quedamos primeiras nas regatas...

A condución da gala foi encargada este ano à moscona marinheira e à licántropa dorna (si, o que leva posto é un traxe de dorna, alguén dubida?!), claro é, na versión choferas en prácticas, é dicir, podréns!

As i-responsábeis dos premios: djSusana e croonerBea

Cunha nortada de papeluchos deu inicio a entrega de premios.

O primeiro entregado foi o PREMIO REINBOU GUORRIOR. Concedémosllo ao noso guerreiro do risco da vella, Santi, que bota todo o verán, enteirinho, berrando con todas nós para que non aparquemos os coches no Bao, sen conseguir que lle fagamos caso. Iso que ten toda a razón: Praia da Canteira, Espazo Natural!!

O Leguas tivo a ben facer entrega dos presentes a un premiado de discurso inspirador.

A ghorrilla que lle regalamos para que des-aparcase coches tivo un feliz fin de festa rodando por cabezas varias no Con do Moucho.

Lisa levou o PREMIO TERESHKOVA, por ser a primeira moza carcamá que navega con nós na escola e consigue acabar regatas. E demostra, novamente, que a xente da Arousa ten un cromosoma algures que lle fai aprender nun verán todo o que outras, de fóra, non damos sabido en anos. Envexa da cochina nos dá!

Embarcada na dorna de Bea e disposta a levar a súa bandeira por todos os mares.

O PREMIO SAGRADA FAMILIA ten relación con este vídeo que surfeaba ultimamente pola internete e foi concedido à patronaxe da Sapeira. Case tardan tanto como os herdeiros de Gaudi en acabar de preparar a dorna! En febreiro botáronlle o empanetado, en marzo pintárona, en abril desenharon o folio, en maio botáronlle alquitrén, en xunho recravaron a cadeira, en xullo arranxaron as cavernas de meo, en agosto mercaron o mosquetón para o punho de amura e, por fin!!, en setembro, sairon a navegar.

En outubro, cando xa podían ir ver paxaros, os paxaros emigraron.

Concedemos o PREMIO JULIO IGLESIAS a eses mozotes que comezaron a navegar con nós de nenos e aí continúan, resistindo e superando a adolescencia sen fuxir de nós. David Carallada non veu: o premio está a agardar por ti, xa sabes!

Entregou o premio o xubilado oficial: Calixto. Rubén estaba emocionado. Ben se lle ve!

O PREMIO NEGRA SOMBRA foi, como non, para o podrén que conseguiu xuntar 18 dornas, corenta tripulantas, que subíramos dous ríos a vela e que cantáramos o himno galego remos en alto. En realidade, tinhamos que terlle concedido o PREMIO CAMISETA MOLLADA, porque por facer todo iso regalounos unhas camisolas preciosas e de tallaxe perfectamente acaída a cada corpo.

Nunca pensou Anxo que levaría para A Matanza as auténticas pestanas de Rosalía.

Había um premio hai meses pedido e suplicado. As i-responsábeis dos premios tivemos a ben outorgalo e a que fallou foi a premiada. No seu nome, recolleu Salva o PREMIO MONIPENY.

NOELIAAAAAAA! este é para ti!!

O PREMIO CAPITÁN HADDOKC foi para o patrón que ten que andar sempre abordo do Rei do Mar, queira ou non queira, pois é o único que ten papeis para gobernalo. Ademais, deixou unha barba estupenda de almirante pirata e fainos unhas fotos ben aqueladas para o bló: Manolo Santomé! 

Entregou o premio outro barbudo recente: PACO

Outros premiados que nos fallaron foron os receptores do PREMIO YSINEMBARGOTEQUIERO, que quixemos adicar especialmente aos mecos que apesar de todo (de ser de fóra, de ser península, de ser inimigos navegantes, de perder os reptos a remos, de...) colaboran con nós e botan unha man cando fai falta. Ía entregarllo Belén e por non asistiren, agora non sabemos por onde anda (o premio, non Belén)...

Mentres a marinheira botaba a copla; Belén mostraba o corazón para Kin e Dani Otero.

O PREMIO PRINSESAS DO BAO foi para tres que sempre axudaron, porén nunca navegaron. Até agora, claro. Porque desde que temos galeón con solarium e unha pode navegar sen ter que botar man das drisas ou da cana, ai, as prinsesitas venhen!

Sole, Juana e Lidia lucindo os seus trofeus.

Para finalizar, optamos por declarar anual e institucional o PREMIO COSTA CONCORDIA. Cada ano temos que entregar algún premio deste tipo (que se o titanic, que se o vascair...) e xa non sabemos que mercar (manguitos, flotadores, achicadores...). Así que pedimos ao premiado do ano pasado que fixese entrega das bandas de MISTER e MISS CUPARRIBA deste ano, repartidas democraticamente entre as tripulacións da Javiota (naufragada na regata do Sepelo) e da Jalerna (caída en combate na Regata do Carme de Ribeira).

Ricardo, Cartarola, Rubén, Bea e Sendi aprendendo da marinheira podrén a ir sempre na planeadora do xuiz....

Como vedes, montamos estes premios para ganharmos os que nunca ganhamos nada e os Jalernos, competitivos eles, ademais de levar regatas, acaparan tamén Premios Podréns. Estes xa son os segundos!!

A cousa non acabou aí. O amo do local tivo a mal ofrecer unhas vasoiras às condutoras da gala para limpar os restos da festa... Ai, ninguén entende às artistas!!!

María xa non casa...

E isto foi todo. Para o ano, mais. Coidado co que facedes...

Cea fin de tempada: rosaliana

Atendendo ao noso chamado, no feisbu da sección bailonga da Asociación Cultural Dorna, a familia Parrumeira, pai e fillo, compartiron con nós unha chea de fotos da cea. Así podemos cronicar.

Como xa vos contamos, durante os cafeses e antes de entregar os premios podrén, o Presidente da Fundación Rosalía de Castro quixo ofrecer uns presentes à ENT Dorna en nome das rosalianas todas, e para iso escolleu unhas fotografías que entregou a tres integrantes da Escola como representantes de todas nós.

Javi recolleu a foto da dorna Rosalía que pasou o verán na Matanza.

Para Parada foi unha reprodución da imaxe que xa vos mostramos aquí.

E Salva recolleu a foto das dornas fondenadas no Malecón

mismamente, esta foto que nos enviou o Doutógrafo.

Todas as fotografías foron realizadas polo estupendo fotógrafo Eduardo Rivo.

Cea de fin de tempada

Este sábado pasado fomos de churrascada, para celebrar que seguimos vivas e sen lesións graves despois dunha nova tempada de regatas e choques e quillarribas.

Xuntámonos no Con do Sol e enchemos dúas mesas entre persoas navegantas, patroas, amigas e simpatizantas.

E alá aonde imos, levamos o mar con nós

A seriedade durou menos do que os petiscos na man de Lino...

Aínda que algúns ghastasen o tempo de ghuasá en ghuasá

Iso sí, churrasco na mesa, telefones fora de cobertura...

Como os estómagos en seguida conseguiron calmarse, a base de carne e carne e carne, a festa botou a andar...

Os tres tenores comezaron a sacar copla tras copla...

...e acabaron por aparecer dos agochos todos os instrumentos.

Chegadas as sobremesas e os cafés tocou a parte institucional da cea. Por unha parte, o excelentísimo presidente da Fundación Rosalía fíxonos entrega duns estupendos presentes, por ter levado a navegación tradicional às portas mesmas da Casa da Matanza. 

Despois o excelentísimo presidente da Fundación Rosalia recibiu, dentro da gala dos IV Premios Podrén e entre outras premiadas, unha nova reliquia para incorporar aos fondos do Museo Rosaliano. 

Porén de todo isto aínda non temos imaxes (porque as blogueiras faciamos parte da gala e non podemos estar a todo), así que non podedes gozar deses emocionantes momentos. Só imaxinalos.

E a foliada continuou xa con todo o mundo en pé cantando e danzando.

Demos por acabada a festa a altas horas da madrugada. Agotás!

Lisaaaaa!, Parrumeiroooos!, pasádenos fotos, plis!

24 horas...

... para a nosa cea anual de fin de tempada e, claro é, para unha nova edición dos...

Vinde list@s!!

Pasa para a ITV!!

O sábado pasado, como xa avisamos por aquí, o galeón saiu da Arousa para remolcar a Nova Marina até os locais da Aixola, para pasar unha boa ITV durante este inverno e voltar na primavera con folgos renovados e ansia de navegación.

A quedada foi ás 8.00 da manhá.

Ninguén no Cantinho... quen, un sábado a esas horas!!

Armando o foque mentres sae o sol...

Santi recolocando o amarre da xeiteira...

Pois ben, a viaxe bateu todos os recordes mundiais de velocidade nas categorías de galeóns remolcando xeiteiras e galeóns a secas....Iso que aínda estamos aprendendo a levar o galeóns e axustando todos os chismes que leva abordo...

Probando a colocarlle a vara de portar na maior....

Caminho de Ghidoiros coas velas vellas (as novas son para o verán).

Co sol xa subindo, o galeón chegou a facer os 8 nós de velocidade.

E como hai toxina... os luns ao sol!

A forza do vento facía complicadas as maniobras e as comunicacións. Menos mal que no Rei do Mar contamos con un tecnoloxizado sistema de walkie-talkies aínda sen homologar:

Ei, que imos a todo flispín! Arriade escota que comemos os salseiros todos!!

Que dis, que non che escoito?!

E, sen darnos de conta, xa pasabamos Tambo!

Aínda non eran as 12 e xa estabamos en Marín. Record mundial!!

Alá deixamos as xeiteira, a ver se volta ben fermosa e recravadinha. 

E claro, à volta, sen o lastro a velocidade foi máis alta, case ao nivel dunha planadoira. Iso si, a saída veuse atrasada debido a unha asemblea improvisada. Mais en canto a cousa está clara, cacho equipaso!!

Cada vez que hai máis de un patrón abordo, sométese a votación até como amarrar un cabo.

Parecen tal cual unha tripulación da Copa América, cada cal ao seu e todos a unha!

 E en moi pouquinho tempo, apesar de que na ría o vento sopraba en contra e houbo que arriar as velas, outra vez a casa! Aínda non eran as 16.00 da tarde. Velocidade total!

Para o ano, colonizamos Rúa, que nos queda aí a man...

As fotos todas son de Bea. E foi moi difícil, máis conseguir encontrar algunha imaxe con marinharía e barcos entre tanto retrato, primeiro plano, panorámicas e planos detalle de Nela, a licántropa. Porén, conseguimos facer a reportaxe sen ponhela unha soa vez :D

NUNCA MÁIS

Hai once anos a Arousa viviu un do peores momentos da súa historia. Mais, ao tempo, ou por iso mesmo, quizás, ofreceu ao mundo un deses grandes momentos que fan que as persoas aínda acreditemos na humanidade. 

Auto-organizada asemblearia e anarquicamente, como debe ser ;) , a comunidade caracamá artellou todo un sistema para parar o chapapote nas portas das ría. A ACD Dorna fixo daquela o que ninguén se atrevía a facer: gravar as imaxes para que nunca esquecéramos. 
Mentres as forzas de seguridade andaban máis preocupadas por vixiar que non navegasen xornalistas que de evitar o desastre medioambiental, as cámaras da asociación embarcaron clandestinamente no bateeiro dos Allo, e gravaron escenas dantescas e duras que aínda hoxe fan chorar de raiba e ira. Dese material nasceu o documental de Marcos Nine, Carcamáns, que homenaxea o traballo das xentes todas da Arousa.

Once anos despois de nós cumprir as nosas responsabilidades cidadás, once anos despois de facer o que tinhamos que facer: axudar naquilo que puidéramos, sen agardar recompensas nin agradecementos, o desastre queda sen responsables que paguen polos seus erros e as súas neglixencias. 

Once anos despois temos que voltar á rúa e berrar NUNCA MÁIS, para demostrar que se o crime fica impune, non será co noso silencio.

Acudide hoxe álgunha das múltiplas concetracións convocadas pola Plataforma Nunca Máis. En Vilagarcía é ás 20.00 horas na Praza de Galicia.

No blog dos Pandulleiros recuperaron un resumo daqueles duros días de decembro de 2002:

Cea final de tempada

E si, senhoras e senhores!! Xa hai data!!

Chega a cea de fin de tempada!!

Como o ano pasado, consistirá nunha churrascada completada con excelentes entrantes e sobremesas.

Será no restaurante Con do Sol, na Arousa (xa sabedes, primeira redonda á esquerda, dirección Carreirón).

DATA: sábado 23 de novembro

PREZO: 20 €

DATA límite para anotármonos: xoves 21 de novembro.

SISTEMA DE AVISO: chamada telefónica ou sms à centralinha de Salva.

Maloserá que non chegue o porco...

O día a día

A patronaxe da ENT Dorna estabeleceu, a imitación dos bombeiros voluntarios, a súa BASE de INVERNADA. 

Alí está, en Testos, no local cedido pola Xunta de Montes da Arousa. Todos os días, apartir das 17.00 horas, haberá por alí persoas dispostas a ir reparando empanetados, recosendo velas, trincando pás e remos e botando parrafadas. 

Iso si, se pensades vir desde lonxe, perguntade antes a Salva, non vaia ser que xusto a tarde que venhades, haxa epidemia de sestas.

Se vindes, ighual alguén vos conta a incríbel historia deste tractor...

A revisión das 30.000 millas

A xeiteira Nova Marina pasa un pouco dos 20 anos, o que non é nada para unha lancha xeiteira. Mais tamén é certo que ten gastas as rodas, sen mudar a correa de distribución e sen actualizar o software da cadeira. É dicir, que hai que restaurar a quilla e recravar boa parte das táboas, que despois de tantas travesías e navegacións andan murchadinhas de todo. 

Este é un traballo que excede as capacidades da ENT Dorna, sobre todo tendo en conta que estamos a falar da raínha das embarcacións tradicionais galegas, DA lancha xeiteira por antonomasia. 

Por iso, toca ir ao taller. Nada máis e nada menos que à Escola-Obradoiro Aixola, de Marín, onde ponherán a xeiteira como unha rosa.

ATENCIóN

O sábado 16 de setembro, às 8.00 horas, sairá do peirán do Cantinho, un galeón de nome Rei do Mar. Levará remolcada a xeiteira e terá como destino Marín, unha ría ao sul e ao fondo. 

As que queirades participar na travesía outoniza, enviade aviso a Salva, através do telefone da escola.

Non todo son reparacións: a pintura e os sins están novos do trinque!

Regatas de Inverno

Como pola outra banda da ría, a xente de Lajareu fai as regatas por estacións, pois nós copiámoslles a idea e convocamos a nosa primeira regata de inverno. 

E como o que doe nestes meses fríos é acabar molladas coma pitos, e aterecidas, optamos pola modalidade de Regata en Seco. 

A diferencia deste tipo de competición é o número de tripulantes por embarcación. Ao ser en secano, só hai que ter en conta o vento, e as correntadas, marés e forza das ondas non tenhen influencia, polo que é suficiente cun só tripulante por dorna. 

É excusado inventarmos novas modalidades, porque a verdade, sempre acaban ganhando os mesmos... 

Saíron do Cantinho 13 dornas, que tinhan como meta final, o Auditorio da Arousa. Tomaron grandes avantaxe sobre o resto de regatistas, por unha parte, Ricardo, que abandonou a Cartarola e a Jalerna, e por outra,  Braulio, que deixou de banda a Harry e a Nécora. Ao final, desde a lancha de Lino McGuiver só demos seguido a estes dous contendentes. Grande traballo tivo o xuíz nos pasos por boia...

En rumbo de colisión pasando a última boia

Braulio cruzando a meta en primeira posición

Como vedes, as reproducións de dornas son ben bonitas. Orgullosos que estaban os amos!

Novo roteiro turístico

 Este sábado foi día de  caminhadas e traballos.

Como na ENT Dorna quen non ten fillas, sobrinhos, curmás ou vicinhos no instituto, traballa nel ou incluso é alumna, pois primeiro tocou participar na concentración da manhá en defensa do escola pública e a xestión democrática dos centros.

 

Os ranhos foron testemunhas da marcha da comunidade educativa da Arousa

A Arousa é unha illa fácil de caminhar e biciclitear; e para facelo conta con varios roteiros. O máis conhecido é o Roteiro dos Cons, que até ten a súa versión bolecheira. E desde estes días, contamos tamén coa Rota dos Pendellos, deses que temos repartidos polo territorio insular para gardar as nosas embarcacións.

Primeiro ao pendello da seneira, a retirar a roupa enxoita e tender a húmida...

Encartando as sabas limpas...

O corrector de galego: aquí si podemos dicir que desenrolamos un asunto  ;)

E venha, a tender unha nova tandada de roupa!

O traballo máis duro: aguantar do cabo...

E despois de deixar o tendal listo, subir aos conches (Santi à bicicleta) e dálle para Testos, ao seguinte punto da Rota.

Sistema provisorio de iluminación do local (para xustificar a calidade das imaxes)

Lembrades que tinhamos que abrir un par de xanelas para que correra o aire? Pois iso fixemos! 

Thor arreando o martelo contra a parede

Fixemos?? No sistema dorneiro, por cada un que traballa, catro opinan.

A última pedra (o último tixolo) a punto de cair...

A Lino tanto lle ten cambiar de pendello: con ter un banco de carpinteiro é feliz!

E co día acabando, a xanela xa tinha reixa para evitar a contaminación química gavoteira

Acabando en Testos aínda tocaba ir ao Bao e ao Cabodeiro, pero xa era noite pechada. Deixamos o final da Rota dos Pendellos para outro día.