mércores, 1 de abril de 2015

albaola faktoria

A blogueira non vai estes días a rascar e pintar, que anda a rascar a barriga e pintar a mona no estranxeiro; mais non por iso esquece os seu labores blogueirís.
E onte, paseando por estas terrinhas de fóra, deu en mirar para a proa, como o pirata da canción, e viu dun lado Pasai Donibane, doutro Pasai San Pedro, e alá ao frente, o ghalpón de Albaola. 


E haberá que ir alá!
 Así que collemos o botinho que cruza a ría (riínha, que moi ghrande non é) e fomos visitar o museo vivo que Albaola creou nun vello estaleiro.

Deixamos atrás as casinhas de Donibane...
E caminhamos até a Albaola Faktoria:

O da uralita no fronte xa nos gostou...
Da madeira case sen desbastar gostamos moito máis...
Pero que tiveran a dorna Meca a recibirnos, ai, emocionounos!
De toda esa lenha seique queren facer un galeón: están tolos estes bascos!!

Xa dentro do museo, a guía explicounos en que consistía a visita: vermos en vivo e en directo como se contrúe un galeón baleeiro do século XVII, ou por aí.

No primeira parte da visita, accedimos a unha exposición sobre a construción de barcos, a caza das baleas e o achado do pecio do San Juan, un baleeiro afundido en TerraNova, recuperado nos últimos corenta anos e que ven sendo o modelo da réplica que están a construir (vamos, o mesmo que o proxecto da Nova Marina, pero à biscaínha).

Moitos paneis explicativos e palés por todas as partes :D
Navegando nun mar de tellas

Unha vez pasada esta sección, accedimos à nave de traballo, onde podiamos ver aos carpinteiros sacar pezas do barco das madeiras de carballo, daquelas que tinhan fóra.

Deste paucinho de faia pretendían sacar a quilla do barco. Abríuselle. Oooooh!
Non só constrúen galeóns, tamén réplicas de botes...
Moita xentinha a traballar.
A maqueta do pecio do San Juan e as pezas a tamanho natural.
E despois de atender às explicacións da guía na nave de traballo, a visita aínda seguía até o terceiro e último espazo, o máis impresionante: 

A Nova Marina non é nadinha acarón deste bichazo!
Todo o espazo está desenhado para podermos seguir a obra de construción...
Cacho estampa!! Tiveron que movela cun guindastre!
Cazar baleas parecendo balea. Arte da camuflaxe.
Van ter que acabar o barco fóra porque o ghalpón non vai dar a altura...
E así, impresionadas coa marabilla de Museo que tenhen montado en Pasaia, collemos de novo o bote e voltamos para Donibane...

E alá ao frente, o Cantábrico.



E xa está. A blogueira xa cumpriu coa crónica de Páscua.




3 comentarios:

  1. unha dorna non, unha dorna meca: A Meca

    ResponderEliminar
  2. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  3. uma dorna, ainda que meca, não deixa de ser uma dorna ;) . a verdade é que o tamanho parecia-me mais grande que o das que navegamos na arousa, mas intentei reconhecê-la polo fólio e não houve maneira... agora que já sabemos qual é, modifico. a emoção foi a mesmo fosse meca fosse carcamã :D

    ResponderEliminar

a falar a xente se entende