E o sábado fomos a Padrón un momentinho, para dicirlle a Rosalía catro cousas. Cada ano, a patronaxe da ENT Dorna, e esa angueira de presidente que ten a Fundación Rosalía de Castro inventa unha nova maneira de querer à poeta, cada vez mais custosa para os nosos brazos. E se non, atendede.
Chegamos na hora prevista despois de subir o Ulla e as orillas do Sar. No malecón de Padrón xa había xente, ou agardando por nós ou protexéndose da solleira.
 |
| As dornas tinhan que subir paus e ostaghar velas... |
 |
| Preparadas para o primeiro presente... |
...ese do que tanto gostamos na asociación:
 |
| Izar velas ao son do Himno do Antigo Reino! |
 |
| A verdade é que queda bonito! |
 |
| A coroa de loureiro agardaba por nós... |
... ai!, mais antes tocaba facer a ghaldrumada para que Rosalía saiba que por ela, matamos. Subir até a Alameda a dorna Rosalía...
 |
| Como pesa tan pouco... |
 |
| E a rampla era tan ancha... |
 |
| E o paseo da Alameda tan pequeno... |
 |
| ...pero a dorna deu chegado aos pés da poeta! |
Chegadas ao monumento, tocaba a seguinte parte: cantarmos o himno galego para acompanhar a ofrenda loureira:
 |
| Das xentes do mar a Rosalía. |
 |
| E a cantar!! |
 |
| Cos remos en alto, por se non chegara o cansanzo... |
 |
| Acabada a ofrenda, ficaron os remos para acompanhar a poeta... |
 |
| Porque non hai homenaxe sen petiscos e vinho... |
Iso si, ao acabarmos...
 |
| Outra vez a levar a dorna á auga! |
Preparádevos, que para o ano, levamos a rebarbadora e dona Rosalía vén con nós para gozar do inchadinhas que ían as velas....
Ningún comentario:
Publicar un comentario
a falar a xente se entende