Que tortura!

Algo estranho aconteceu este fin de semana: a María, a dorna de tope que deixamos a pacer no Naval, fuxiu. Habitualmente, cando pasan estas cousas, pelexamos un pouco (era cousa túa mirar por ela, non, túa, etc.), pero asumimos que é lei de vida elas emigrar cando queren. 

Porén, unha nova fornada de xente chegou à Escola, e decidiu que non todo estaba perdido (nin a María) porque nestas cousas só é preciso saber preguntar. E se alguén sabía dela eran as demais embarcacións, que para algo botan día e noite no Naval. A nós o método pareceunos, ao comezo, algo raro, e observamos atónitas como ía avanzando a tarde.

As dornas repousaban tranquilas no local....

O novo equipo marcou a súa profesionalidade con uniforme encarnado.

Inicialmente, o equipo de intervención optou pola tradicional técnica do "eu-véxote-a-ti-e-ti-non-me-miras"...

-Fala. Mora!! Onde está a María!!!

E a Mora, solidaria coa dorninha, calaba... Coa Sapeira probamos o truque do poli-bo-poli-malo....

- Anda, di o que sabes, e cónproche unha vela nova...

Tampouco a Sapeira falou.

Din que a actuación en grupo, en masa, incita à violencia. Que acabamos por facer cousas que soas nunca ousaríamos. Non saber da embarcación foi quecendo os ánimos e nacendo sádicas ideias entre as escolantas. Nunca antes o pensaríamos!!!

Algún recorreu à cinta adhesiva para inmobilizar a súa dorna...

Outras optaban por cóxegas na barriga. A man...

... Ou con lixa... Ai, esa epiderme!

Nin unha só nave abriu a boca. Este feito foi incrementando o cabreo, por unha banda, e a preocupación pola María, por outra. Co moito que facemos por todas elas... que dornas corporativistas!

Das cóxegas pasamos ao rascado... -Fala, Marilús!, que ti tamén es pequena!

E do rascado, à electricidade... Picana!

Aplicando descargas nas escoras, tremían as quillas todas...

E nada!!

Afogalas co aire quente da aspiradora foi o seguinte...

 E nada!!

Así que optamos por chamar ao Senhor White, chegado directo do albório do Reservoir Dogs, para que lles aplicase a súa técnica torturadora máis efectiva...

Mr. White comezando a súa intervención...

...usando o soro da verdade. Se con ese cheiro non cantaban...

E si, por fin, fartas de tanta sobada e toqueteo, as dornas cantaron, nun coro unánime e a dúas voces: 

- Que a María está en Testos!!! En Testos! En Testos!

 Ai! É que non nos afacemos a ter dous locais de traballo...

P.D.: A tortura, en realidade súfrena as nosas vecinhas do andar de arriba, as usuarias da Biblioteca Municipal, que este venres, se quixeron ler e estudar, igual foron incomodadas cos nosos traballlos e trebellos. Desculpade!!