Xeiteira ao tobo!

Hoxe choveu nada e ventou menos, así que tivemos boa tarde para traballar un pouco no Naval.

Quedamos às catro (algunhas non sabemos por que...) e demos en ir facendo aseghún que cousas aseghún se fose xuntando xente.

Ao comezo eramos poucas...

Neste mar de dornas pasamos as tardes...

O primeiro, sacar o empanetado da Peza de Rabo na escuridade...

Mentres no fondo traballan, acarón da Nécora, aproveitabamos o tempo...

Cargabamos a Revolta da sinha Débora...

A idea era trasladala a Testos, xunto coa Nova Ánxela e limpar o outro local para as carpinteiradas de inverno. 

Mandamos a Bea coa Revolta... 

E comezou a chegar xente, e xente, e xente, e mudamos os plans: a gardar a Nova Marina! 

A xeiteira xa estaba no carro, só tinhamos que ponhela ao enxoito.

O Carlos, como é campión de remos, quería levala a gholpe de bícepes...

... e case se carga a ghamelinha.

Como aínda falta moito para o Carmen, e queremos festa,

pois montamos nós a procesión da Nosa Senhora Nova Marina

Sen cairmos na conta de que no caminho ao santuario o que mais abundan son as curvas...

Ai, que non dá!!

Ai, que esta tampouco!

E claro, encallamos!!

E Don Olimpio, ofendido con tanta falsa e sacrílega procesión, enviounos à local...

Que ninguén se mova!

Houbo Herr Direktor de buscar un apanho desde ese casamento no que andaba...

Ao final, demos saído do apuro...

E a bola entrou!!

 Parecía que acabaran aí os problemas, pero non...

Aínda había que esquivar columnas dentro...

E si, acabamos de gardar a xeiteira... 

E Bea? Esquecida en Testos, farta de varrer e varrer as serraduras da flotabilidade reciclada pola Linda Molly.

Imos de cea!!!

Paella especial mar de fondo

Que acaba a tempada!!

E se acaba a tempada, toca ir de cea! 

Este ano mudamos o sistema. Como vivimos en crise e non saimos e aprendemos a cocinhar e botamos medio verán presumindo de ensaladas, empadinhas de berberichos, xoubas esparradas, empanadas de polbo, tortillas, xurelos escabechados, empanadas de raia, bistés de toda caste, polos ao allo e patacas ali-oli, pois decidimos acabar así o ano... 

Desta vez non imos ir de restaurante, o restaurante montámolo nós. A idea é preparar as nosas super-fiambreiras e levarmos comida comestíbel e bebida bebíbel para compartir. Se nos organizamos, comemos e bebemos todas!

Eu xa comecei a preparar o churrasco

Para argallar o asunto, teredes que CONFIRMAR antes do próximo sábado 18 de outubro se vindes ou non à cea, para despois, nunha segunda fase organizativa, repartir responsabilizades cocinheiras e bebedeiras. A confirmación, como sempre, a Salva por ghuasá ou sms.

A data proposta para a cea: o 8 de novembro.

Hala, a pensar o menú!!

Voltamos ao ninho!!

Como todos os anos, agardamos à Festa do Marisco do Grove para participar da última regata, a Idem do Idem, ganhar o Desafío a Remos e encher os buchos de alimento amariscado. Temos que coller forzas para a nosa migración anual! 

Como xa pasaron a Festa do Marisco, a Idem do Idem e o Desafío a Remos, e a chuvia leva uns días limpando cubertas e adozando obras mortas, combinamos para manhá, venres 10, e o sábado 11, sacudir areas como prumas, inchar velas como azas, apuntar proas como picos e botar a voar. 

A travesía, non moi grande: Bao-Naval. 

A ver se damos aquelado todas as dornas no tobo!

Setembro

E veu a chuvia e pensamos que era inverno. E a chuvia marchou e caemos na conta de que aínda é setembro. Temos todo um outono por diante! E mentres as que tenhen parreiras e vides andan loucas cortando acios e as que tenhen leiras a millo andan tolas recollendo mazarocas, as que temos barcos andamos tresvariadas amanhando cubertas.

O Kinofdesí atracou esta semana no Cabodeiro, recén chegado dun longo cruceiro de luxo polos Baos do Sur.

O Kinofdesí agardando novos pasaxeiros.

O capitán Merrill Stubing preparado para unha nova travesía.

Pensabamos que tocaban Vacacións no Mar, aínda que fora co IMSERSO, mais non, era todo engano...

Que a maleta só traía ferramenta. E tanta!

E non houbo outra cousa para facer que traballar...

A cuberta do Rei do Mar, desculpa, Kinofdesí, pinga auga nos camarotes, porque un sicaflés que botamos entre as xuntas das táboas e que ía durar toda a vida, non durou tal. A idea é rascalo e despegalo todo, si, RASCALO todo, entre todas e cada unha das táboas dos catorce metros de cuberta, para ponher brea da tradicional de toda a vida, que igual dura un pouco máis. 

Pois é, todo un traballo traballoso.

Menos mal que na ENT Dorna sempre aparecen currant@s.

Acabaremos?

Navegando en "antigos" barcos...

Como na TVG nunca deberon ver un  currach, pois pensan que as nosas son embarcacións antigas, e claro, antigas antigas non son, que son tradicionais (hai que deixalo claro, non vaia alguén pensar que as desenterramos do Areoso). Imos perdoarllo por sacar uns estupendos primeiros planos dos Mimelos, Lino e Salva. 

E a petición da afisión, aquí vos deixamos o vídeo por se non o vístedes aínda.

O Areoso agarda por nós 2

E para mostra, un vídeo, gravado polos Pandulleiros:

Marabilla!!

O Areoso agarda por nós.

Onte chegamos ao Bao e eramos moita xente...

Primeiro unhas poucas...

...e despois máis e máis...

Na mallante, as dornas, o Rei do Mar, lanchas confrareiras e planeadoras de apoio. E toda a xente convocada polos Pandulleiros.

Agardando a hora cero para embarcar.

Como as da ENT Dorna xogabamos na casa, decidimos ir repartindo tripulacións en dornas e embarcacións grandes mentres agardabamos a chegada dos barcos das outras asociacións...

O Presioso dos Calmoseiros chegou a motor.

Mentres armabamos a Peça, chegaba o Komaira a vela.

E a Lavanqueira da Fasquía coa súa vela nova...

A orde: velas arriba cando mande o Rei do Mar. Ao final partimos tres galeóns, dúas dornas de tope, unha lancha xeiteira e sete dornas. Armada carcamá!!

E saimos!!

Grandes e pequenas!

A Nova Marina coméndolle as papas à Peça de Rabo.

E a Roxinha comédollas à xeiteira...

 O tempo de agarda deu para moito.

- Nenas, se nos orghanisamos, tomamos o Komaira antes de cheghar ao Areoso.

E todas rumbo ao Areoso!!

Como dicía Débora, o mar estaba presioso. Daba ghusto ver tantas velas tradicionais, TODAS da Arousa, brillando na costa. A tarde axudaba, pois en contra das predicións metereolóxicas destes días, había un ventinho agradábel e lucía o sol...

Pasando polo Cantinho, caminho do Campelo

Cousa bonita!

No Rei do Mar a tranquilidade daba para gozar das vistas... [CG]

..e do vento que ía a menos, a menos, a menos [CG].

Pasando o Campelo por terra a maioría...

...por fóra o Komaira.

Chegadas a Punta Cabalo, a calma. Saimos cara o canal para facer un último bordo antes de pór proa ao Areoso. Non houbo maneira, quedamos aboiadas entre bateas a mercé dun mar de fondo mareante...

Que presioso se vía o Presioso!

O de aboiadas era literal [CG].

Facíase imposíbel chegar ao Areoso a vela. Só darían arribado as embarcacións con motor. A decisión: voltar à praia da Canteira, remolcadas as dornas polos galeóns. O Rei do Mar veu darnos cabo à xeiteira.

Esas nubes na calma, de algo avisaban...

Collendo remolque e imaxes [CG].

Remolque feito (e esas nubes...)

Ao Adelino Manuel aínda lle funcionaba o motor...

E aquí acabaron as fotos!!

Chegadas ao Campelo de volta, o vento voltou aparecer. O Rei do Mar arriounos, armamos vela novamente... E a sufrir. 

De súbito entraron mar e vento a caldeiros. Na Nova Marina, sorteamos bateas como puidemos, e no seguinte cambio cosemos dous rises. Feita a operación, e unha vez que subimos vela, arrepentímonos de noter cosido os catro. Por que non faríamos caso daquelas nubes!!

Enfin, a volta ao Bao foi dura para todas as dornas. O Rei do Mar e as planeadoras de apoio tiveron que recoller embarcacións e traelas de remolque. O Komaira houbo de axudar ao Presioso, que quedou sen bomba de achique, para despois quedar sen motor tamén. Como iso pasou às portas do Cantinho, alí quedaron xa. O resto fomos chegando como puidemos. É dicir, remolcadas.

A Nova Marina salvada por Uxío.

A Peça de Rabo tamén salvada por Uxío.

E todas de volta para a casinha!!

Como podedes comprobar, non demos chegado ao Areoso, mais seguimos a defender a súa protección igualmente. Ademais, se leva aí máis de dous mil anos, ben pode agardar por nós un par de semanas!

Xa virán días sen tronada! [CG]

As fotos marcadas con CG son de Cleopatra a Gata, evidentemente.