Tardes no Bao: a mal tempo, pizarrillo.

Cando os días son azuis e fermosos, ou grises e fermosos, ou simplemente, deschuviados, na ENT Dorna navegamos. 

Porén, perguntarédesvos tantas e tantas leitoras deste bló, que facemos cando chove ou venta de máis? 

Si, xustamente así, en días coma o de hoxe...

Moitas, tantas e tantas leitoras deste bló, igual pensades que en días como este hai estampida e non aparece nin o apuntador polo Bao. Levaríades algunha sorpresa, de probardes. A veces son os días con máis quorum no local...

Venha, todas para dentro!!

Por que pasa isto? Pois porque na praia da Canteira hai dúas alternativas, a cada cal máis divertida, entretida e recreativa: 

1. Preparar e arranxar material: 

facer estrovos, revisar trapos de vela, comprobar envergues, enfiar arracamentos, idear soportes de cervexa, calquera cousa necesaria para a navegación e que sempre deixamos para outro día. 

E amarrar penois, é verdade!!

- Pois creo que esta vela tampouco me vale...

E mesmo facelo novo do trinque:

Lino gasta o tempo en axustar cunhas...

...de paus novos en vellas dornas.

2. Acudir às clases teóricas de herr direktor. 

Moitas xa conhecemos a teoría teórica da navegación a vela (na realidade no que fallamos é na práctica). Ainda así adoramos acudir ao Bao só por escoitar ao senhor Salvatore explicar rumos, cazadas e arriadas de escota e efectos chuchada. 

É coller o xiz e sentir a cercanía do pizarrillo e este home transfórmase!

Clase teórica de interior (chuvia).

Clase teórica de exterior (vento fresco).

Moito aprendemos, chova ou vente!!

Tardes no Bao: cursos

A E da ENT Dorna é a de Escola. E onte foi unha tarde de facer honor ao nome. Unha chea de xente no Bao para aprender a navegar. 

Xa sabedes cal é o noso sistema: a quen quer aprender élle asignado un patrón ou patroa e, durante cinco tardes, saen xunt@s a navegar para ir facéndose con isto da vela tradicional. 

Onte foi o primeiro día de Iván que, sen sabelo, participou nesta clase virtual: 

A Caramecha saíndo da praia...

  E para iso, LESSON GUAN: 

Aprendemos a boghar, como na Noelia.

Unha vez fondeadas para levar a clase con calma (ben podre, por certo), LESSON CHU:

- Este é o temón e vai enghanchado na agulla...

Un explica, outro practica...

E os dos cursos avanzados, xa tinhan os paus arriba...

Unha vez armado o temón, vai a LESSON ZRUI: colocar o pau.

- Temos que facer o mesmo que aqueles dalá: subilo sempre coas drisas.

E aí estaba Suso para facer un titorial en directo desde a Soínha.

Colocando o noso.

E menos mal que a Nela tamén embarcou, que así podía facerlle acordante a Bea dos detalles importantes...

- Ghuaue, explícalle o das pías do carro, ghuaue

Representando os efectos de Bea a mala, desculpa, da vela à mala.

O seguinte paso, na LESSON FOO, é colocar a vela: amurar, ostaghar, escotar...

Como xa fixeron na Noelia...

Aprendendo a amurar no estrovo (ese llano!)

- Usa sempre unha lasca, nunca un ballestrinque!

Que rapaz aplicado! Á primeira!

- Noooon, non son bolas chineas, son arracamentos...

- Ghuaue, explícalle o truque do as de guía, ghuaue!!

 Unha vez armada a dorna, entramos na LESSON FAI: navegar!

Sentadinho na popa e levando firme a cana.

O as de guía, funciona, si!!

As drisas van tesas...

[En realidade queriamos ponher a foto da Caramecha cazada entre as drisas]

E a calma é total...

Aproveitando, a aterradora LESSON SEVEN:

Achicar!!

Aprendendo a levar cana e escota, todo por xunto!

E novamente Nela é quen acorda a LESSON EIT:

- Ghuaue, explícalle como se coloca a vara de portar, ghuaue!!

Mesmo a leitura de vento e mar houbo de ensinar a cadela: 

- Ghuaue, case mellor voltamos a terra, ghuaue, que non hai vento ningún, ghuaue!!

E puxemos en práctica a LESSON GUAN, modo avanzado: 

Bogha, bogha!!

Modo avanzado: unha bogha, outro leva o rumbo coa cana...

- Ghuaue, así ides ben, ghuaue!!

De caminho a terra, cruzamos coa Carme:

Expertos boghadores, xa!!

E varadas na praia, a LESSON NAIN: saca todo o que antes puxeches!!

Fóra o pau!!

- Ghuaue, aghora enrolade a escota, ghuaue!!

E, por fin, a LESSON TEN

- Ghuaue, levade a dorna ao fondeo, ghuaue, e non esquezades o chinchorro, ghuaue!!

- Ghuaue, como me ghusta que as clases acaben ben, ghuaue!!

Luís Rei

Para lembrar a Luís Rei nada mellor que traer aquí aquilo que escribiu Emilio Xosé Ínsua non hai nada: 

Nos Encontros organizados en Cambados coa Caracola ao fondo.

Na entrega a Luís Rei do XII Premio Ramón Cabanillas en Cambados 16.5.2015.

É de xustiza que as miñas primeiras palabras sexan para agradecer moi sinceramente aos libreiros e libreiras de Cambados (Moncho, Tita, Veva...) o auténtico privilexio de que me fan beneficiario neste día de festa cultural e profunda emoción humana ao que estamos asistindo e no que lle vai ser entregado ao noso admirado e benqueridísimo Luís Rei o premio Ramón Cabanillas, na súa décimo segunda edición. 

Moitas, moitísimas das persoas que enchedes hoxe o Auditorio da Xuventude e moitas que comparecen tamén dalgún xeito “en espírito” desde a forzosa distancia por imposibilidade de estar presentes fisicamente poderíades ocupar agora esta mesma tribuna para facer, como é norma que aconteza neste tipo de ocasións, a “laudatio” de Luís. Faríadela, estou certo, non só con tan cordial aprezo coma min, senón tamén probabelmente con maior acerto. Desculpádeme desde xa, por iso mesmo, erros e omisións que poida cometer nesta miña disertación e xulgádea, en derradeira instancia, polo propósito fraterno que a guía e polo calor amical que a dita. Procurarei ser en todo caso, como o propio Luís ten dito para casos semellantes a este, un bo chufón ofisial.

Somos lexión en Cambados, no Salnés, na Galiza toda as persoas de toda clase, idea e condición que demos con Luís a partir dalgún momento das nosas traxectorias para encontrarmos nel un amigo insubstituíbel, un asesor documentado, un colega xeneroso, un activista cívico lúcido e lúdico, un compañeiro de loita social e nacional inasequíbel ao desalento, un político coherente e honrado, un catalizador de boas iniciativas, un bibliotecario competente, un escritor tan ameno como substancioso, un colaborador magnífico para mil e un proxectos culturais ou editoriais, ou todas estas cousas por xunto, e aínda máis.

O secuestro podrén

Este sábado pasado tinhamos programada a II Volta Podrén. Mais a cada vez que se achegaba o día, o windguru peor predición nos daba. Norte fresco, norte fresco! E, a verdade, o mundo chiringuiteiro tampouco merece tanta apurada coas dornas. Decidimos adiar a volta até novo aviso.

O sábado madrugamos igual e achegámonos ao Bao para ver se o día daba para sair co Rei do Mar. 

Algo bravo estaba...

 E Salva non se atrevía a navegar. E Lino dicía que a cousa era complicada. Moito norte para un paseo. E tumba. E dalle. 

E decidimos asaltar o barco:

Avilés: -Ai, vedes algún patronaso?  Bea: -Eva, busca as chaves...

Alá imos, a todo flispín!!

Cambiamos a mesana de banda...

Preparamos a escota da maior...

E botamos velas arriba!

E vela de popa arriba!!

Axustamos o repique...

... e xa estabamos co Campelo à vista, tanto corría o galeón. Nunca navegou a semellante velocidade! Debía ser cousa da patroa! (ou do vento, claro). Unha vez que a meninha xogou un pouco, mudamos de piloto, que as podréns somos moi democráticas nisto dos motíns (as culpas, sempre repartidas). Aínda que iso non quita que atendamos aos sabios consellos dos expertos.

- Aquelo de diante son bateas: se lle dás, que sexa ao medio.

Lobeznos de mar (Lupus Abulensis e Quiscalus Lupus)

O barco ía a centocén millas náuticas. Ai que medo!!

E canto máis entrabamos no Canal da ría, mais triscaba todo!

Tinhamos o medo no corpo!!

Para non ter que baixar ao camarote a polo plotter, seguimos o método tradicional de medición de rumbos e velocidades:

Pelos e rabo de Nela indicando vento norte forza cinco.

Con esa forza eólica (Débora, tampouco te pases nas peticións) decidimos baixar a maior. O pau traballaba moito e non había necesidade.

Navegamos só (só!) con foque e mesana.

E chegada a calma a bordo...

DIN DON DIN: 13.30 en punto. Hora do vinho!!

 E xa postas, cando se come aquí??

A ver, sacade aí uns pinchos...

Se alguén pensou que fomos esaxeradas baixando a maior, non se entera de nada...

Hai que facer sitio para a comida!!

E sempre que o senhor Salvatore pilla o mando...

...toca parábola aos ateos e perdidas.

Desta foi a Tentación do Noso Senhorinho no Café de Escarabote (Lucas 4:2-13).

E alá fomos de peregrinación!

Ocupando o peirán de Escarabote porque si, porque nos peta.

Non imos contar aquí a parábola do toldo anemómico, porque se o facemos xa non tedes escusa para facer vós a vosa peregrinación. Só vos mostramos o primeiro pilingrín: 

O carapuchinho carrilexo

Para a navegación da tarde, os wendigurús e metosgalicias daban aumento do vento. Como somos secuestradoras podréns, pero non loucas, decidimos tomarlle os rises às velas.

Arrisando a maior...

Amarrando a de popa...

A maior arrisada e herr direktor intranquilo.

Cousa pequena!!

A canto imos? A centocén millas, outra vez!

Tres aproad@s ao vento, que ulirán?

Ai, moito escoramos aínda!!

Tripulación ao completo (ben, a blogueira está daquí da foto)??

Noooon: faltaban as da zona WI-FI!

A tarde foi completinha de todo. Até tivemos visita turística...

Ao Guggenheim da Arousa, a Allogar batea!

E mesmo discusións técnicas...

Que si, que o satélite do plotter é esse de aí arriba!

Navegantas de honra...

Ai, e capitáns intrépidos!

Así, aos poucos, demos chegado ao Bao..

Outro medidor de vento: ceo cheo de kites!

Recollendo velas...

Devolvendo as chaves ao amo...

E abandonadas na praia, como manda a lei pirata.

NUNCA vos AMOTINEDES, NUNCA.